Suzuki GSX 1300R Hayabusa: Ούτε καν 300 χλμ./ώρα!
AΠOKΛEIΣTIKO PEΠOPTAZ!Έγκλημα στην Aττική Oδό!
Κάποιος τόλμησε να διασχίσει νυχτιάτικα την Αττική Οδό με μια Suzuki Hayabusa, με 300 χλμ./ώρα. Διαβάστε τι ακολούθησε στη δίκη της πολύκροτης υπόθεσης...
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ ΜΗΔΕNΤΡΑΚΟΣΙΑΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΚΟΜΠΟΤΣΑΡΗΣ, ΘΑΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ, ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΙΤΗΣ
― Κυρία Πρόεδρε... Όλα ξεκίνησαν σαν αστείο ένα βράδυ - 1η Αυγούστου ήταν, αν θυμάμαι καλά. Δύο βδομάδες είχα να βγάλω τη μηχανή (πού να φοράς δερμάτινο και κράνος με 38 βαθμούς, ε;), αλλά δεν άντεχα άλλο. Αφού πήγε μεσάνυχτα, την πήρα για την αγαπημένη μου βόλτα. Στην Αττική Oδό, συγκεκριμένα, που είναι, ξέρετε, ο πιο ασφαλής δρόμος στην Ελλάδα. Παίρνω, λοιπόν, την περιφερειακή Υμηττού, πληρώνω 1,20 ευρώ στην ξανθιά κοπελίτσα τέρμα δεξιά και μπαίνω στα τούνελ. Δεν τρέχω, όμως, γιατί είμαι σοβαρός μοτοσικλετιστής. Χώρια που κάνουν μπλόκο πιο κάτω...
― Καλά, καλά, συνεχίστε παρακαλώ!
― Στη συνέχεια, κατευθύνομαι προς το αεροδρόμιο και σταματάω για να πιω κάτι στo Olympus Plaza. Όχι ποτό, προς Θεού! Ένα φυσικό χυμό πήρα. Εκεί, λοιπόν, με βρίσκουν αυτοί οι τύποι, που ούτε τους γνώριζα ούτε θέλω πλέον να τους ξέρω, κυρά Προέδρου...
― ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΕΔΡΕ, κατηγορούμενε!
― Με συγχωρείτε... Αυτοί ήταν τρεις: ο χοντρός, που ήταν και είρωνας, ο ψηλός με την κοτσίδα -αριστερή φάτσα μου φάνηκε- και ο άλλος, η σιγανοπαπαδιά με τη φωτογραφική μηχανή στον ώμο. Έτσι όπως με είδαν με τη Hayabusa και τα δερμάτινα, μου έπιασαν την κουβέντα...
― Χαγιαμού... Kαγκεμούσα; Πώς το είπατε αυτό;
― Χαγιαμπούσα, κυρία Πρόεδρε, η μηχανή έτσι λέγεται!
― Εντάξει, συνεχίστε...
Το σατανικό σχέδιο
― Αρχίζουν, που λέτε, να ρωτάνε διάφορα: πόσα άλογα έχει, πόσα πιάνει, κάτι τέτοια, τέλος πάντων. Όταν τους λέω, λοιπόν, μου το ρίχνουν: «Θέλεις να κάνουμε μια φωτογράφιση με 300 χλμ./ώρα στην Αττική Oδό;» «Είστε τρελοί;», τους λέω, «αν με πιάσουνε, θα με πάνε ισόβια!» «Μη φοβάσαι», λέει ο κοτσίδας, «έχουμε συνεννοηθεί με τη διεύθυνση της Αττικής Οδού να κάνουμε ένα πείραμα. Θα δείξουμε ότι, όσο και να τρέχεις, δεν κερδίζεις τόσο χρόνο από το αεροδρόμιο μέχρι την Ελευσίνα, σε σχέση με το να τηρείς τα όρια». «Καλά, κι αν πέσω σε μπλόκο, τι γίνεται;», τον ρωτάω. «Tι ώωωρα;», πετιέται ο χοντρός καράφλας. «Είναι μιλημένη και η Τροχαία, δεν τρέχει τίποτα. 4ΤPOXOI είμαστε, γαμώτο, όχι παίξε γέλασε», μου λέει με ύφος πέντε καρδιναλίων!
― Κι εσείς τους πιστέψατε, κατηγορούμενε; Έτσι απλά;
― Τι να κάνω, το ξέρω το περιοδικό, σοβαρό είναι, κυρία Πρόεδρε. Μου λένε, μάλιστα, ότι του Καββαθά ήταν η ιδέα.
― Και ποιος είναι ο Καββαθάς;
― Δεν τον ξέρετε; Ο διευθυντής του περιοδικού είναι!
― Με συγχωρείτε που δεν τον γνωρίζω τον κύριο...
― Μεγάλη μορφή σας λέω. Μου λένε, μάλιστα, ότι το άρθρο θα έχει «μαθησιακό» -ή κάπως έτσι- χαρακτήρα, αφού θα δείχνει στον κόσμο ότι δε χρειάζεται να τρέχεις τόσο για να φτάσεις γρήγορα στην άλλη πλευρά. Ότι τα 120 αρκούν και με το παραπάνω...
― Ωραίες απόψεις αυτός ο Καββάθας. Για προχωρήστε στο κυρίως θέμα, λοιπόν...
― Αρχίζουν, που λέτε, να φτιάχνουν κάτι πατέντες. Παίρνουν μια φωτογραφική μηχανή από αυτές τις αυτόματες και την τοποθετούν στο ρεζερβουάρ. Τη δένουν με κάτι ταινίες, που λέτε, συνδέουν κι ένα καλώδιο με ένα διακόπτη στο τιμόνι και μου λένε να φύγω και, όταν τελικιάσω, να πατήσω το κουμπί για να βγει η φωτογραφία. Φεύγω, λοιπόν, περνάω τα διόδια, βρίσκω άδεια ευθεία, γκαζώνω και να ’μαι με 300! Πάω μέχρι την Kηφισίας, γυρνάω, πληρώνω πάλι διόδια - ποτέ δε μου τα πλήρωσαν, ξέρετε...
― Δεν είναι αυτό το πρόβλημά σας, κατηγορούμενε!
― Σωστά. Επιστρέφω, λοιπόν, και να ’μαι στη μεγάλη κατηφόρα για το αεροδρόμιο, όπου βλέπω ΤΡΙΑΚΟΣΙΑ ΕΙΚΟΣΙ χιλιόμετρα, κυρία Πρόεδρε!
― Και, καλά, δε φοβόσουν, κατηγορούμενε; Αν σου έλεγαν να πας να πνιγείς, θα πήγαινες;
― Φοβόμουν λέει! Και να ’ταν μόνο αυτό; Βολόδερνα στον αέρα, αφού η φωτογραφική δεν άφηνε χώρο να χωθώ πίσω από το φέρινγκ. Νόμιζα ότι θα με έπαιρνε πίσω ο αέρας!
― Να σε πάρει και να σε σηκώσει, με τα μυαλά που κουβαλάς, αλλά τέλος πάντων. Συνέχισε...
― Με τα μάγουλα κατακόκκινα, λοιπόν, και τα χέρια μου να τρέμουν από την αδρεναλίνη, πάω πίσω σ’ αυτούς. Τσεκάρουν την κάμερα και τι βλέπουν; Ούτε μία φωτογραφία! «Μπλόκαρε η μηχανή», λέει. «Θα ξαναπάς!» Τι να κάνω, λοιπόν; Πάλι πίσω, πάλι διόδια, πάλι έξοδος στον κόμβο Κηφισίας και επιστροφή. Το είχα πάρει σοβαρά, βλέπετε...
― Πολύ σοβαρά. Τι να σου πω, αγόρι μου...
― Και να σας πω το καλύτερο; Πάλι δε δούλεψε η μηχανή. Τελικά, τέσσερις φορές πάνω κάτω, έκανα τη μισή Αττική Oδό για να βγει η φωτογραφία. Και τα λεφτά για τις βενζίνες ακόμη να μου τα δώσουν...
― Κατηγορούμενε, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το κατηγορητήριο άλλα αναφέρει. Γιααα... ν’ ακούσουμε, λοιπόν!
Το έγκλημα...
― Θα σας τα πω όλα, κυρία Προέδρου, κι εσείς θ’ αποφασίσετε...
― ΚΥΡΙΑ ΠΡΟΕΔΡΕ, κατηγορούμενε. Φυσικά ΕΓΩ θ’ αποφασίσω! Προχωρήστε, παρακαλώ!
― Αφού βγήκε, λοιπόν, η ρημάδα η φωτογραφία που βλέπετε εδώ (δείχνει το εξώφυλλο του B.O.), έχουν κι άλλη ιδέα: «Θα σου βάλουμε το V-Box και θα πας μέχρι την Ελευσίνα όσο πιο γρήγορα μπορείς, για να δούμε τι θα γράψει».
― Πώς το είπατε αυτό το... βιμπότοξ;
― Το βιμπόξ, κυρία..., το βιμπόξ! Είναι ένα μηχάνημα που συνδέεται με δορυφόρο και μετράει πόσο τρέχεις - σαν τηλεμετρία είναι.
― Τέλος πάντων. Και τι κάνατε με δαύτο, για να έχουμε καλό ερώτημα;
― Το βάζουν, που λέτε, στον κοκωβιό -συγγνώμη, στην ουρά της μηχανής- και με στέλνουν να περάσω την Αττική Oδό απ’ άκρη σ’ άκρη τέρμα γκάζι. «Μην κλείσεις πουθενά», λέει με υφάκι η σιγανοπαπαδιά, ο νεαρός φωτογράφος με το αμάνικο μπλουζάκι. O γιαλαντζί ζιγκολό!
― Nα λείπουν οι χαρακτηρισμοί στην αίθουσα, παρακαλώ. Κι εσείς, εκεί ε; Έτοιμος για το μεγάλο ανδραγάθημα. Για συνεχίστε...
― Ξεκινάω, που λέτε, πιάνω μια 260άρα μέχρι την πρώτη ανισόπεδη στροφή. Μπαίνω με 150, βγάζω και λίγο γονατάκι, γκαζώνω στην έξοδο, σκύβω πίσω από τη ζελατίνα και φτάνω με 300 στα διόδια, παρά την κίνηση. Πληρώνω στα γρήγορα, ανοίγω το γκάζι με πρώτη, σηκώνεται ο τροχός, ουφ, δευτέρα, και να ’μαι με 270 στην ανηφόρα μπροστά από το Holiday Inn. Έχει κίνηση, προσέχω, περνάω βέβαια κάνα δυο αυτοκίνητα απ’ ανάμεσα, και βγαίνω προς Κάντζα. Εκεί έχει μια παρατεταμένη δεξιά, όπου φτάνω με 290, φρενάρω, μπαίνω και παίρνω μια αναπνοή. Από εκεί και πέρα, η αδρεναλίνη στο αίμα αρχίζει να παίζει τα παιχνίδια της. Χαλαρώνω και ανοίγω, πλέον, το γκάζι πιο εύκολα. Αρχίζουν οι γέφυρες στο ύψος του Γέρακα. Kάπου εκεί με καθυστερούν κάποιοι ανόητοι που μένουν στην αριστερή λωρίδα (με 200 ανάβεις τσιγάρο με τη Hayabusa, ξέρετε), και να ’μαι στο τούνελ προς την Κηφισίας, που λαμποκοπάει και βλέπεις τα πάντα εκεί μέσα. Πάλι 300 στο κοντέρ. Περνάω το δαχτυλίδι και κατηφορίζω με πολλά προς τον κόμβο Πλαπούτα, όπου από μακριά βλέπω κάτι φώτα. Σηκώνω το κεφάλι και τι να δω; Mπλόκο! Έχουν δουλειά, όμως, και περνάω από μπροστά τους με 220. Ποπό χτυποκάρδι, τη γλιτώσαμε, σκέφτομαι. Ξαναγκαζώνω, όμως, μήπως και δώσουν σήμα να με κυνηγήσουν. Φτάνω στο τούνελ που βγάζει στον κόμβο της εθνικής οδού. Από εδώ και πέρα δεν έχει κίνηση -είναι μία μετά τα μεσάνυχτα, βλέπετε- και από εκεί το γκάζι κλείνει μόνο όταν πλησιάζω σε κάποιο αυτοκίνητο. Τρέλα μιλάμε, κυρία Πρόεδρε... Από αυτό το σημείο αρχίζω να μην προλαβαίνω να βλέπω τι γράφουν οι πινακίδες. Όλα γίνονται μπλερ...
― Mπλερ; Tι μπλερ;
― Θολά εννοώ, σαν κουνημένη φωτογραφία! Κάποιες στιγμές, μάλιστα, είναι σαν να έχω χαθεί, δε θυμάμαι ποια έξοδος πλησιάζει. Σε ελάχιστα λεπτά, περνάω το τελευταίο τούνελ της Αττικής και βγαίνω στην κατηφορική ευθεία, εκεί όπου τα μεσημέρια κάνουν μπλόκο. Τώρα ερημιά! Στείβω το γκάζι και στην έξοδο έχω 290, σε λίγο 300, 305, 310, 315, 320, 322, 325, 327, 330 παρακάτι και -ΝΑΙ!- 330 χιλιόμετρα, κυρία Πρόεδρε!
― Τι λες, βρε παιδί μου! Να σου δώσουμε βραβείο. Λέγε εσύ κι εγώ μετράω μήνες!
― Τρι-α-κό-σια τρι-ά-ντα, ξέρετε τι λέμε τώρα; Τρέλα είναι μέσα στη νύχτα, αλλά δε φοβάσαι, γιατί η μηχανή πάει σαν σφαίρα, δεν καταλαβαίνει ούτε αέρα ούτε τίποτα. Η μόνη ανησυχία είναι ότι δε βλέπεις καθαρά μέσα από τη φιμέ ζελατίνα και κάπου κάπου σηκώνεις το κεφάλι.
― Μ’ αρέσει που δείχνεις και υπευθυνότητα. Τι καλό παιδί...
― Κατηφορίζω, λοιπόν, σχεδόν μέχρι την εθνική Αθηνών-Κορίνθου και στο Θριάσιο επιστρέφω...
― Και το Δαφνί, ξέρεις, δεν πέφτει και πολύ μακριά!
― Ντοπαρισμένος κάργα, επιστρέφω προς Μαρκόπουλο, λοιπόν, περνάω άλλη μια φορά τα διόδια και σταματάω στην ΕΚΟ. Βγάζω το κράνος και το καινούργιο μου Dainese, αποσυνδέω την μπαταρία του V-Box και αράζω στο πεζοδρόμιο για να χαλαρώσω. Έπειτα από κάνα τέταρτο, έρχονται και οι λεγάμενοι...
― Και, καλά, πώς σας συνέλαβε η Τροχαία;
― Δε με συνέλαβαν ποτέ, κυρία Πρόεδρε, γι’ αυτό σας λέω ότι είμαι αθώος. Το άρθρο διάβασαν στο περιοδικό και από εκεί συνέταξαν κατηγορητήριο. Σύμφωνα με τα δεδομένα της τηλεμετρίας, τα οποία δημοσίευσαν οι αλήτες, οι ρουφιάνοι...
― Προσέχετε πώς μιλάτε, κατηγορούμενε!
― ... οι δημοσιογράφοι, τέλος πάντων. Σύμφωνα με το άρθρο, λοιπόν, έκανα μόνο 10 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα από το αεροδρόμιο μέχρι το... νοσοκομείο στο Θριάσιο. Η μέση ταχύτητα ήταν 227,9 χλμ./ώρα, τιμή που πλησίασε τα 247 χλμ./ώρα στο γρήγορο κομμάτι από την εθνική οδό μέχρι το Θριάσιο. Μόνο που η τελική δεν ήταν 330, αλλά μόνο (!) 299,2 πραγματικά. Ούτε καν 300! Αυτό με πίκρανε πολύ, ομολογώ...
― Κρατήστε την πίκρα σας για τη στιγμή της απόφασης, κατηγορούμενε, γιατί, απ’ ό,τι φαίνεται, δε θα έχετε καλά ξεμπερδέματα.
― Δε λέω ότι δεν έχω φταίξει. Συνεργός είμαι, αλλά παρασύρθηκα -εξαπατήθηκα, καλύτερα- από αυτούς τους δήθεν δημοσιογράφους που τώρα σφυρίζουν αδιάφορα. Και να ’μαι εγώ στο εδώλιο κατηγορούμενος κι εκείνοι μάρτυρες. Τόσο καλά...
Αθώος ή ένοχος;
― Καλώς, κατηγορούμενε. Καθίστε, παρακαλώ. Να προσέλθει ο μάρτυρας Κουνίτης Νικόλαος του Iωάννη. Κύριε μάρτυς, τοποθετήστε το χέρι σας στο ευαγγέλιο, παρακαλώ, και επαναλάβατε: «Oρκίζομαι να είπω την αλήθεια, χωρίς φόβο και πάθος».
― Ορκίζομαι...
― κ. μάρτυς, τι έχετε να πείτε για την υπόθεση αυτή;
― Τι να πω, κυρία Πρόεδρε; Τα γεγονότα συνέβησαν ακριβώς όπως τα περιέγραψε ο κατηγορούμενος. Μόνο που ξέχασε ο ίδιος να σας πει ότι τυγχάνει συντάκτης του περιοδικού - ή, για να ακριβολογώ, αρχισυντάκτης!
― Αρχισυντάκτης;
― Βεβαίως! Κοιτάξτε το όνομά του και στην ταυτότητα του περιοδικού: ¶κης Τεμπερίδης. Από το Θρασυβουλάκης βγαίνει... Όσο για την ιδέα, δική του ήταν, κυρία Πρόεδρε. Tο παιδί είναι ηλίθιο...
― Σ’ αυτό ομολογώ ότι δε δύναμαι να διαφωνήσω...
― Xάνει λάδια σας λέω. Tο είχε τάμα να σπάσει ρεκόρ ταχύτητας στην Aττική Oδό από καιρό, και μάλιστα με στοιχεία! Eμείς, όπως καταλαβαίνετε, δεν μπορούσαμε παρά να συμφωνήσουμε, με δεδομένη την υψηλή θέση που κατέχει στην ιεραρχία του εντύπου. Κι έτσι έγιναν όλα όπως τα ακούσατε...
― Δηλαδή, είναι αποκλειστικός υπεύθυνος για τις κατά συρροήν παραβάσεις του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας την 1η του Αυγούστου...
ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΕΕE!
Προσέλθετε στο εδώλιο, παρακαλώ! Τι έχετε να δηλώσετε πάνω σε όσα ειπώθηκαν από το μάρτυρα και συναδέλφό σας;
― Τι να πω, κυρία Πρόεδρε; Είναι γλυκό το γκάζι. Δεν έχετε ακούσει που λένε ότι η ζωή ξεκινάει στα τρακόσια;_ Α. Τ.
Τα πειστήρια...
Διόδια-Eθνική 19,7 χλμ. 5:36΄΄ 211,0 χλμ./ώρα
Eθνική-Θριάσιο 20,7 χλμ. 5:02΄΄ 246,8 χλμ./ώρα
Διόδια-Θριάσιο 40,4 χλμ. 10:38΄΄ 228,0 χλμ./ώρα
Μέγιστη ταχύτητα στο 29ο χλμ. 0:09΄΄ 299,2 χλμ./ώρα
Ελάχιστη ταχύτητα στο 35ο χλμ.* 156,8 χλμ./ώρα
Μεγαλύτερη επιτάχυνση 0-200 χλμ./ώρα 8,9΄΄ 268 μ.
Μεγαλύτερη επιβράδυνση 270-160 χλμ./ώρα 5,5΄΄ 1,28 g
* Νόμιζε ότι είδε περιπολικό